Te duur

Toen ik vorig jaar met mijn moedertje bij een cardioloog zat, althans, een cardioloog in opleiding, om te kijken wat er gedaan kon worden aan haar hartfalen, bestond het de sukkel om haar te vertellen dat een pacemaker er niet in zat omdat het een veel te dure behandeling zou zijn. Dat zei deze halve specialist letterlijk zo. Te duur.

Onnodig te zeggen dat zowel mijn moeder als ik, na eerst vol ongeloof vastgenageld gezeten te hebben aan onze stoelen, woest waren om de uitspraak van deze randdebiel. Uiteraard hebben we hem van repliek gediend, een dijk van een klacht ingediend en een second en third opinion aangevraagd.
Resultaat? Mijn moeder heeft nu een ICD en heeft een kwalitatief beter leven dan voorheen. Minder kortademig, kan langere stukken lopen, waardoor ze weer eens ergens komt met als gevolg dat ze weer enigszins van het leven kan genieten. 
De klacht? Nooit meer iets van gehoord! Als mijn moeder "Van Oranje Nassau" had geheten was deze hele geschiedenis een tikkie anders gegaan kan ik u vertellen. Dat was er op geen enkele wijze over geld gesproken. Dan was er een blanco cheque uitgegeven.

Het gevecht dat gewone mensen als u en ik moeten leveren bij artsen om iets gedaan te krijgen tegen de klachten waarmee wij ons tot hen wenden is ontaard in een ordinaire centenkwestie. Artsen kijken niet meer naar of een behandeling medisch gesproken zin heeft en of er na een behandeling meer kwaliteit van leven te verwachten is. Nee, men kijkt tegenwoordig naar het kostenplaatje.

De neoliberalen van Nederland schrijven doodleuk (website Liberale Media) dat er geen marktwerking in de zorg is omdat de patiënt immers geen consument is, maar wat deze gruwelen der natuur vergeten is dat er over de ruggen van (ernstig) zieken aardig gemarchandeerd wordt. De patiënt is inderdaad geen consument, maar ook geen patiënt meer. De patiënt is het lijdend voorwerp geworden in een walgelijke neoliberale marktwerkingsrace om de meeste centen.

Het College voor Zorgverzekeraars, een overheidsinstelling waar afgeserveerde politici en ambtenaren naar worden weggepromoveerd, doet daar nog eens een schepje bovenop:
Het CvZ adviseert de minister om medicijnen voor enkele zeldzame aandoeningen niet langer meer te vergoeden. Simpelweg omdat het te duur is.
Nu bestaat de raad van bestuur van het CvZ uit drie mensen. Arnold Moerkamp, Bert Boer en Marian Grobbink.

Arnold Moerkamp is een bouwkundig planoloog. Zeg maar een opgewaardeerde metselaar.
Bert Boer is een huisarst. U weet wel, een generalist. Weet van alles een beetje en niets van het geheel. Voor iedere puist wordt u doorverwezen naar een specialist om vervolgens een dikke rekening te presenteren aan uw zorgverzekeraar.
Marian Grobbink is een verandermanager. Als u weet wat dat in godsnaam is, mag u het zeggen. O ja, ze heeft ook nog wiskunde gestudeerd. Die hebben we namelijk nodig voor de statistieken en andere leugens.

Deze drie adviseren de minister dat de ziekte waar u aan lijdt economisch niet verantwoord is. Dat het teveel Eurootjes kost.
Daarnaast weet Marian Grobbink op Youtube met een duivelse grimas op haar gezicht te melden dat we nog best wat extra kunnen bezuinigen op professionele zorg voor mensen. Dat moet maar door vrijwilligers worden gedaan.

Heeft u, beste lezer, al eens gekeken hoe uw (groot)ouders er aan toe zijn in het verzorgings-, of verpleeghuis waar ze nu zitten? Volgens Grobbink kan Activite met nóg wel wat minder personeel toe. Het is nu eenmaal economisch niet verantwoord om voor al die oude, zieke en nutteloze mensen zoveel geld uit te geven.

Volgens mij zijn er genoeg mensen te vinden die, voor de helft van wat deze drie "verdienen," hun taken met graagte zouden willen overnemen.
Kotsmisselijk word ik er van. 
Wedden dat anti-emetica binnenkort uit het pakket worden geschrapt?

Pax tecum