De paus verwijt zijn kardinalen te lijden aan, onder andere, spirituele Alzheimer. En dat is precies waarom ik destijds de Rooms-Katholieke kerk verlaten heb. ook vanwege een aantal andere zaken, maar daar zal ik nu niet op ingaan.
Het geldt in ieder geval hier in Nederland niet alleen de kardinalen die we hebben. Met name ingegeven door het, door veel mensen verkeerd begrepen, Tweede Vaticaans Concilie, in gang gezet door Johannes XXIII, is er vanaf de jaren 70 binnen de katholieke kerk een verregaande vergeetachtigheid ten aanzien van de eigen spirituele erfenis gaande, culminerend in de 8 mei beweging (opgericht in 1985) en het oprichten van de zogenaamde pastorale school in veel diocesen.
Die pastorale school werd voornamelijk bevolkt door huisvrouwen van middelbare leeftijd waarvan de kinderen net de deur uit waren en die iets omhanden moesten hebben.
Logischerwijs kozen die dames voor dat traject, want in die kerk kwamen ze al wel en nu konden ze iets betekenen in de parochie waar ze tot nog niet zo lang daarvoor als vrouw helemaal niets in te brengen hadden. Als ware onderpastoors liepen zij in de parochie belangrijk te wezen en allerlei zaken te bedisselen die ver van dat spirituele leven afstonden.
Logisch dus dat die kerkgang voor de dames (en heren ook natuurlijk) meer en meer een hobby werd van koffie schenken, handjes geven, aanzien verwerven en laagspirituele thema-vierinkjes bedenken, waarbij voor het gemak de eeuwenoude niet begrepen rituelen zo over de heg werden gemikt. Priesters en acolythencolleges die wel enig historisch besef hadden en enig gevoel voor liturgisch decorum werden openbaar geridiculiseerd en soms zelfs op slinkse wijze afgeserveerd, alles in de naam van de nieuw verworven liturgische inzichten, een grote tweedeling als gevolg hebbend: de zogenaamde Malieveldkatholieken tegenover de Maliebaankatholieken. (Malieveld: waar de 8 meibeweging ontstond tijdens een grote manifestatie tegenover Maliebaan, de residentie van de aartsbisschop van Utrecht.)
Mystiek werd verward met een geheim dat ontrafeld diende te worden in plaats van beleefd en de Dienst van het Woord werd vervangen door allerlei profane lezingen die men dacht beter te begrijpen dan de eeuwenoude teksten waar diezelfde mystiek ten diepste uit sprak. De exegese van hen die er in doorgeleerd hadden werd in de meeste gevallen als niet ter zake doend beschouwd, want dat kon men zelf wel. En dat terwijl die dienst van het Woord ons direct verbindt met onze liturgische oorsprong: de synagogale dienst.
Natuurlijk zijn de 15 "ziektes" die de paus nu benoemd voor zijn kardinalen niet nieuw. Dat gaat al eeuwen zo in het door en door verrotte systeem dat de Roomse Kerk heet. Nieuw is dat er nu, voor het eerst in bijna 20 eeuwen, eens een paus is die dit alles in het openbaar aan de kaak stelt zonder direct om zeep geholpen te worden.
De geschiedenis leert ons dat Adrianus VI (de enige Nederlandse paus) aardig hervormingsgezind was op deze zelfde vlakken. Hij was slechts 54 weken paus. Hij was in dat jaar verschillende malen ernstig ziek. Daarvoor niet. Het vermoeden bestaat dat die ziektes niet op natuurlijke wijzen tot stand gekomen waren. Er werden in de eeuwen daarvoor wel meer pausen om zeep geholpen. Ook over Johannes Paulus I, een zeer hervormingsgezinde paus, bestaat het vermoeden dat hij niet op natuurlijke wijze om het leven is gekomen na 33 dagen pausschap.
Men kan alleen maar hopen dat deze paus niet een verkeerd appeltje voorgeschoteld krijgt en we nog meer van dit soort, in Roomse kringen, revolutionaire zaken voorgeschoteld krijgen.
Pax Tecum!
Het geldt in ieder geval hier in Nederland niet alleen de kardinalen die we hebben. Met name ingegeven door het, door veel mensen verkeerd begrepen, Tweede Vaticaans Concilie, in gang gezet door Johannes XXIII, is er vanaf de jaren 70 binnen de katholieke kerk een verregaande vergeetachtigheid ten aanzien van de eigen spirituele erfenis gaande, culminerend in de 8 mei beweging (opgericht in 1985) en het oprichten van de zogenaamde pastorale school in veel diocesen.
Die pastorale school werd voornamelijk bevolkt door huisvrouwen van middelbare leeftijd waarvan de kinderen net de deur uit waren en die iets omhanden moesten hebben.
Logischerwijs kozen die dames voor dat traject, want in die kerk kwamen ze al wel en nu konden ze iets betekenen in de parochie waar ze tot nog niet zo lang daarvoor als vrouw helemaal niets in te brengen hadden. Als ware onderpastoors liepen zij in de parochie belangrijk te wezen en allerlei zaken te bedisselen die ver van dat spirituele leven afstonden.
Logisch dus dat die kerkgang voor de dames (en heren ook natuurlijk) meer en meer een hobby werd van koffie schenken, handjes geven, aanzien verwerven en laagspirituele thema-vierinkjes bedenken, waarbij voor het gemak de eeuwenoude niet begrepen rituelen zo over de heg werden gemikt. Priesters en acolythencolleges die wel enig historisch besef hadden en enig gevoel voor liturgisch decorum werden openbaar geridiculiseerd en soms zelfs op slinkse wijze afgeserveerd, alles in de naam van de nieuw verworven liturgische inzichten, een grote tweedeling als gevolg hebbend: de zogenaamde Malieveldkatholieken tegenover de Maliebaankatholieken. (Malieveld: waar de 8 meibeweging ontstond tijdens een grote manifestatie tegenover Maliebaan, de residentie van de aartsbisschop van Utrecht.)
Mystiek werd verward met een geheim dat ontrafeld diende te worden in plaats van beleefd en de Dienst van het Woord werd vervangen door allerlei profane lezingen die men dacht beter te begrijpen dan de eeuwenoude teksten waar diezelfde mystiek ten diepste uit sprak. De exegese van hen die er in doorgeleerd hadden werd in de meeste gevallen als niet ter zake doend beschouwd, want dat kon men zelf wel. En dat terwijl die dienst van het Woord ons direct verbindt met onze liturgische oorsprong: de synagogale dienst.
Natuurlijk zijn de 15 "ziektes" die de paus nu benoemd voor zijn kardinalen niet nieuw. Dat gaat al eeuwen zo in het door en door verrotte systeem dat de Roomse Kerk heet. Nieuw is dat er nu, voor het eerst in bijna 20 eeuwen, eens een paus is die dit alles in het openbaar aan de kaak stelt zonder direct om zeep geholpen te worden.
De geschiedenis leert ons dat Adrianus VI (de enige Nederlandse paus) aardig hervormingsgezind was op deze zelfde vlakken. Hij was slechts 54 weken paus. Hij was in dat jaar verschillende malen ernstig ziek. Daarvoor niet. Het vermoeden bestaat dat die ziektes niet op natuurlijke wijzen tot stand gekomen waren. Er werden in de eeuwen daarvoor wel meer pausen om zeep geholpen. Ook over Johannes Paulus I, een zeer hervormingsgezinde paus, bestaat het vermoeden dat hij niet op natuurlijke wijze om het leven is gekomen na 33 dagen pausschap.
Men kan alleen maar hopen dat deze paus niet een verkeerd appeltje voorgeschoteld krijgt en we nog meer van dit soort, in Roomse kringen, revolutionaire zaken voorgeschoteld krijgen.
Pax Tecum!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten